Οι τόσες αντιθέσεις των τοπίων και των πόλεων στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, έχουν σαν αποτέλεσμα να έχει τύχει πολλές φορές να οδηγήσεις σε δρόμους εκπληκτικής ομορφιάς που δεν έχεις ξανασυναντήσει. Δίπλα σε ακτές, μέσα από δάση και ξυστά από λίμνες. Με θέα πεδιάδες, κάμπους, βουνά και θάλασσες. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το ταξίδι στην Ελλάδα πολλές φορές έχει ίδια αξία με τον προορισμό. Είναι αυτές οι εκπληκτικές και ιδιαίτερες διαδρομές μέσα στη φύση που σου προσφέρουν εμπειρίες ζωής. Μια εμπειρία είναι για παράδειγμα να οδηγείς σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο στα 1.900 μέτρα υψόμετρο.
Μπάρος: Πώς είναι να οδηγείς στα 1.900 μέτρα υψόμετρο
Και είναι όντως κάτι που δεν μπορείς να κάνεις συχνά. Οι ελληνικοί δρόμοι κρύβουν εκπλήξεις και ο Μπάρος μάλλον τη μεγαλύτερη. Αυτός ο δρόμος υπάρχει στην Ελλάδα και προκαλεί δέος ειδικά όταν κοιτάς από ψηλά. Ο λόγος για τον λεγόμενο αυχένα του Μπάρου. Ο αυχένας του Μπάρου, λοιπόν, είναι ουσιαστικά το εντυπωσιακό πέρασμα το οποίο πρακτικά (κυρίως στο παρελθόν βέβαια) συνδέει οδικώς τη Θεσσαλία με την Ήπειρο.
Αποτελεί στην πραγματικότητα ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά περάσματα από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων προς τα χωριά των Τζουμέρκων. Κυριολεκτικά μέσα στην καρδιά της Πίνδου σε ένα από τα πλέον δύσβατα περάσματα της Πίνδου ένα απόκοσμο σκηνικό.
Είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες διαδρομές που μπορείς να κάνεις στη Θεσσαλία και όχι μόνο. Ο δρόμος κουλουριάζεται σαν φίδι μέσα σε φαράγγια, πυκνόφυτα δάση και απόκρημνες πλαγιές. Με αφετηρία την Καλαμπάκα, η περιπέτεια ξεκινά από τα χωριά του Ασπροπόταμου και κορυφώνεται στον αυχένα του Μπάρου, σ’ ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά «περάσματα» από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων στα χωριά των Τζουμέρκων.
Πάρτε μία γεύση από το βίντεο της ομάδας Up Stories
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν γνωστή εδώ και αιώνες στα καραβάνια των κυρατζήδων (αγωγιατών) που μετέφεραν ανθρώπους και εμπορεύματα στα δυσπρόσιτα χωριά, αλλά και στους τσελιγκάδες της Πίνδου που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά της Θεσσαλίας, ψηλά στα αλπικά λιβάδια για να βοσκήσουν ελευθέρα όλο το καλοκαίρι. Τότε ήταν μια εποχή που τα κορφοβούνια της Κεντρικής Πίνδου και οι κοινότητες που ρίζωναν στις πλαγιές της, έσφυζαν από ζωή.
Με την πάροδο του χρόνου, αλλά κυρίως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο ο τόπος άδειασε. Αργότερα ανοίχθηκαν δρόμοι που συνέδεσαν τα Τζουμερκοχώρια με την Αρτα και τα Γιάννενα, τα χωριά του Ασπρου με τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα. Μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν το ορεινό πέρασμα του Μπάρου πέρασε σε αχρηστία και λησμονήθηκε.
