Λοχίας Ίτσιος. Μια ιδιαίτερη ιστορία στο πόλεμο του '40. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στα ελληνικά εδάφη καθορίστηκε από ένα πλήθος ηρωικών μαχών στα οχυρά, όπου οι Έλληνες στρατιώτες έδειξαν το μέγεθος της γενναιότητας τους αγωνιζόμενοι μέχρι τέλους στο πεδίο της μάχης. Ένα από τα πιο θρυλικά πρόσωπα που πολέμησε με αντρειοσύνη εναντίον των Γερμανών εισβολέων το 1941, ήταν ο λοχίας Δημήτρης Ίτσιος. Η ιστορία του είναι ξεχωριστή.
Με καταγωγή από την τότε υποδουλωμένη Μακεδονία, ο Δημήτρης Ίτσιος έρχεται στον κόσμο το έτος 1906. Η έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου τον βρίσκει να επιστρατεύεται με το βαθμό του έφεδρου Λοχία, σε μια πλαγιά της οροσειράς Μπελλές ακριβώς πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια στο νομό Σερρών, τρία χιλιόμετρα μακριά από την ομορφοπλαγιά. Στόχος ήταν να κρατηθεί ζωντανή η αντίσταση στο πολυβολείο με το όνομα Π8, ένα εκ των εννέα πολυβολείων, που αποτελούσαν την δεύτερη γραμμή άμυνας. Η αποκαλούμενη και ως «μάχη των οχυρών» που ακολούθησε, την 6η Απριλίου του 1941, έμελλε να γίνει μια από τις πιο ένδοξες ολόκληρου του πολέμου κι αυτή που έφερε τον Δημήτρη Ίτσιο στην αθανασία.
Η διήγηση της ιστορίας της μάχης θέλει το Π8 να είναι το μόνο πολυβολείο που μένει όρθιο μετά την επίθεση των Γερμανών κατακτητών, αφού οι άντρες των υπόλοιπων οχτώ, βρέθηκαν είτε νεκροί, είτε αιχμάλωτοι. Η εντολή ήταν να διατηρηθεί η αντίσταση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα ώστε οι εχθροί να μην περάσουν τα σύνορα και ύστερα οι δυνάμεις να υπαναχωρήσουν. Ο Ίτσιος βρίσκεται τελικά περικυκλωμένος από τους Γερμανούς και έτσι ζητά από τους συμπολεμιστές του να αποχωρήσουν αφήνοντας τον μόνο του στην διατήρηση της άμυνας. Δύο στον αριθμό στρατιώτες συντοπίτες του, αρνούνται όμως να φύγουν και παραμένουν μαχόμενοι στο πλευρό του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Το μυθοπλαστικό τέλος της μάχης και του Δημήτρη Ίτσιου
Ο λοχίας Δημήτρης Ίτσιος
Σύμφωνα με το βιβλίο «Ρούπελ» του συγγραφέα Χρήστου Ζαλοκώστα, η σύρραξη διαρκεί μέχρι την στιγμή που τα πυρομαχικά φτάνουν για τον λοχία στο τέλος τους. Ο απολογισμός μετράει περισσότερες από 30.000 σφαίρες, οι οποίες φαίνεται να έχουν ως αποτέλεσμα 250 νεκρούς στρατιώτες, όπως επίσης και ένα με το αξίωμα του αντισυνταγματάρχη στο Γερμανικό στρατόπεδο. Η χρήση της τελευταίας από τις σφαίρες, αναγκάζει αναπόφευκτα τους τρεις άντρες να παραδοθούν.
Οι Γερμανοί πλησιάζουν προς το οχυρό και αφού αποδίδουν τα σέβη τους στο μαχητή Ίτσιο τον δένουν σ’ ένα δέντρο και ύστερα τον πυροβολούν στο κεφάλι δίνοντας έτσι τέλος στη ζωή του. Οι υπόλοιποι δύο στρατιώτες αφήνονται ελεύθεροι και ζωντανοί. Η παρουσίαση αυτή των γεγονότων όμως, ταιριάζει περισσότερο σε μια διογκωμένη όψη της πραγματικότητας, η οποία και εξυπηρετούσε τις ανάγκες της μυθοπλασίας για τους σκοπούς του συγγραφέα - δίχως βέβαια να μειώνει στο ελάχιστο των ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.
Η πραγματική όψη των γεγονότων
Φως στη διάσταση των γεγονότων έδωσε ο κ. Ιωάννης Κοζαρτσής, ο οποίος υπήρξε συμπολεμιστής του Δημήτρη Ίτσιου, εκείνη την ηρωική μέρα. Σε συζήτηση του με τον κ. Ηλία Κοτρίδη, όπως αυτή παρουσιάστηκε στοww2recks.com δείχνει την εξέλιξη των γεγονότων της μάχης. Οι Γερμανοί οδηγούμενοι προς την πόλη της Θεσσαλονίκης κατεβαίνουν κατά χιλιάδες τις πλαγιές της οροσειράς, ταυτοχρόνως αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας της Γερμανίας βομβαρδίζουν τις ελληνικές οχυρωματικές θέσεις, ενώ στο πεδίο της μάχης ζητείται η υποχώρηση των Ελλήνων, η οποία θα πραγματοποιούταν αναίμακτα. Ο Δημήτρης Ίτσιος αδυνατώντας να πιστέψει την καθησύχαση της εχθρικής πλευράς, αρπάζει το ντουφέκι του Κοζαρτσή και οδεύει καταπάνω στους αντιπάλου, οι οποίοι και τον πυροβολούν. Ο θάνατος του προήλθε ακαριαία.
Ο τάφος και η απόδοση τιμής
Τα οστά του θρυλικού αγωνιστή μεταφέρονται στην Άνω Πορρόια από την σύζυγο του Ίτσιου ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου, ενώ η πολιτεία του απένειμε τιμητικά το βαθμό του επιλοχία. Τριάντα περίπου χρόνια μετά κάνει την εμφάνιση της προτομή του ήρωα στην πλατεία του οικισμού, ενώ στον τόπο δολοφονίας του στήθηκε προς τιμήν του αναμνηστική στήλη, με το στρατόπεδο της περιοχής να ονοματοδοτείται ως «στρατόπεδο Ίτσιος».
Ο Δημήτρης Ίτσιος είναι ένας από τους ήρωες που η αυτοθυσία του για την πατρίδα ήταν τέτοιου μεγέθους που τον μετέτρεψε σε θρύλο, γεννώντας μάλιστα ιστορίες ανδρείας που ομοιάζουν σε ημίθεους.
