Αν έχεις παραμείνει -κι εσύ- στην Αθήνα και προς το παρόν απολαμβάνεις κάποιες από τις παραλίες Αττικής, μέχρι να ετοιμάσεις βαλίτσες για κάποιο προορισμό, τότε μπορεί να συναντηθήκαμε χθες βράδυ στο κέντρο της πρωτεύουσας. Πού ξέρεις… Το exploringgreece.tv περπάτησε σε γνωστές αγαπημένες διαδρομές, κάθισε σε διαχρονικά στέκια. Στους δρόμους της Αθήνας επικρατούσε ένας όμορφος χαμός. Αν ήσουν εκεί, ξέρεις…
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Κουκάκι. Διασχίσαμε τα στενά του, βγήκαμε στη Συγγρού, και συζητήσαμε για ακόμη μία φορά αν τελικά αξίζει πραγματικά όλο αυτό το buzz που γίνεται για χάρη αυτής της γειτονιάς της Αθήνας; Μη ξεχνάμε πως το Κουκάκι με τη «γεωστρατηγική» του θέση, μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη των hot τουριστικών προορισμών. Τα επιχειρήματα πολλά. Δίκιο έχουν και όσοι το υποστηρίζουν, δίκιο θα βρουν και εκείνοι που το θεωρούν υπερεκτιμημένο. Αφήνοντας έξω τις εξωπραγματικές -απαράδεκτες, θα λέγαμε- τιμές στο real estate, το Κουκάκι έχει βγάζει ένα συναίσθημα που δεν το βρίσκεις σε πολλές συνοικίες της πρωτεύουσας.
Ανηφορίσαμε προς το κέντρο…
Φτάσαμε πίσω από το μουσείο της Ακρόπολης. Τα μαγαζιά στη Μακρυγιάννη γεμάτα. Στην πλειοψηφία τους ξένοι γεύονταν παραδοσιακά πιάτα με φόντο τον Ιερό Βράχο. Η Αθήνα είναι γεμάτη από τουρίστες εδώ και εβδομάδες. Είναι πιο χρωματιστή. Πριν στρίψουμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, χαζέψαμε αρκετή ώρα ένα καλλιτέχνη του δρόμου που έπαιζε περίτεχνα με τις μαριονέτες του. Μικρά παιδιά και μεγάλοι είχαν μαγευτεί από τις ικανότητές του. Η τέχνη του δρόμου σπάνια σε αφήνει ασυγκίνητο.
Οι πεζόδρομοι γεμάτοι. Παρέες, ζευγάρια, οικογένειες, σκυλιά, γατιά. Όλοι κομμάτια του ίδιου παζλ. Το Μουσείο της Ακρόπολης δίνει στην πόλη πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε, ακόμη κι όταν είναι κλειστό. Σημείο αναφοράς. Ένας χώρος ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.
Ανά 100-120 μέτρα στην Αρεοπαγίτου συναντούσες διαφορετικές φυλές καλλιτεχνών.
Σταματούσαμε, λίγο ή πολύ.
Μουσική, μαριονέτες, παιδικές σκέψεις, όμορφοι ήχοι, όλα κάτω από τον ουρανό της Αθήνας.
Σα να ‘μαστε τουρίστες στην πόλη μας, χωθήκαμε μαζί με τους υπόλοιπους βραδινούς επισκέπτες στα σοκάκια της Πλάκας.
Φτάσαμε στην οδό Τριπόδων, ο δρόμος που έχει το ίδιο όνομα εδώ και 25 αιώνες. Εκεί, ένα κράνος από Σπαρτιάτη πολεμιστή, ενδεχομένως, περίμενε το κεφάλι κάποιου τουρίστα να το προβάρει και αν του κάθεται ωραία, να το φορέσει όταν ανταμώσει ξανά με συγγενείς και φίλους του.
Ακριβώς πιο δίπλα ένα μικρό μαγαζάκι όπου τα μπουζούκια συναντούσαν ήρωες του Ντίσνεϊ. Τσολιάδες, επιτραπέζια παιχνίδια, μπάλες, cd με ελληνική μουσική. Μια πραμάτεια που απευθύνεται σε όλους. Ακόμη κι να μη θέλεις ν’ αγοράσεις εκείνη τη στιγμή, αν έχεις χρόνο να ξοδέψεις, θα το κάνεις. Δεν απομακρυνθήκαμε περισσότερο.
Οι ρυθμοί στην πόλη έπεφταν σιγά-σιγά. Οι επαγγελματίες μάζευαν, οι Αθηναίοι και οι τουρίστες επέστρεφαν στη βάση τους. Ο τόνος στους δρόμους στην Πλάκα και γύρω από αυτή ήταν διαφορετικός.
Βέβαια, όλο και κάποιοι συνέχιζαν στα συνοικιακά και άκρως φιλικά μπαράκια.
