Για τη συνέχεια της περιήγησής μου στη Σαλαμίνα, έβαλα στόχο να αφήσω τα Παλούκια στη θέση τους και να κατευθυνθώ προς την πολύπαθη Κυνοσούρα, (ή Κυνόσουρα, «ουρά σκύλου» δηλαδή) όπου έλαβε χώρα η ιστορική ναυμαχία, πριν κατηφορίσω νότια προς τα Σελήνια και τις Κολώνες.
Πριν μπω ξανά στο αυτοκίνητο όμως είπα να κάνω μια βόλτα να χαζέψω βάρκες. Στο λιμανάκι μπροστά από το κτήριο της δημοτικής ψαραγοράς είναι παραταγμένα τα ψαροκάικα που εφοδιάζουν καθημερινά με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά τους πάγκους της ψαραγοράς και τις ταβέρνες.
Το σκηνικό συμπλήρωναν ιδανικά οι ψαράδες που επισκεύαζαν τα δίχτυα τους. Έτσι, δεν είχα παρά να μπω η ίδια μια βόλτα στην ψαραγορά να δω τι ψάρια πιάσανε. Τους πέτυχα νωρίς και με όρεξη να μου αποκαλύψουν τί το ιδιαίτερο έχουν τα χταπόδια Σαλαμίνας. Επικοινωνιακοί και πρόθυμοι μου εξήγησαν ότι η θάλασσα της Σαλαμίνας, πέρα από τα γνωστά και πεντανόστιμα μεσογειακά ψάρια είναι γεμάτη οστρακόδερμα που αποτελούν τον βασικό μεζέ των χταποδιών, γι’ αυτό και τα καλοταϊσμένα αυτά μαλάκια κάνουν πάρτι γεύσης στον ουρανίσκο μας. Σε αυτή την επίσκεψη, πάντως, έμαθα και κάτι για τον εαυτό μου…
Και ξανά στο αυτοκίνητο. Έχοντας φουλάρει από την Αθήνα το Skoda Octavia G-Tec με φυσικό αέριο έχω εξασφαλίσει ότι το road trip προς τα νότια της Σαλαμίνας θα είναι οικονομικό και οικολογικό. Για την ασφάλειά μου έχει φροντίσει η Interamerican οπότε, δίχως φόβο, αλλά με πάθος πηγαίνω προς το λιμάνι της αρχαίας Σαλαμίνας με τον πολύπαθο τύμβο των Σαλαμινομάχων και το βαρύ ορειχάλκινο μνημείο, η τοποθέτηση του οποίου πυροδότησε μια νέα μάχη, επίγεια αυτή τη φορά μεταξύ των επιγόνων του Θεμιστοκλέους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο σπουδαίος αυτός αρχαιολογικός χώρος παρά τις απόπειρες απαλλοτρίωσης ανήκει σε ακόμη σε ιδιώτη! Έτσι, οι ρωμαλέοι Σαλαμινομάχοι του γλύπτη Αχιλλέα Βασιλείου έμειναν να στοχεύουν αγέρωχοι με τα δόρατά τους, όχι τον περσικό στόλο, αλλά τα ναυπηγεία Κυνοσούρας (που έχουν εγκατασταθεί εδώ και δεκαετίες) στα ιστορικά στενά της Σαλαμίνας.
Βεβαίως, η μορφή που πήρε ο δυτικός ευρωπαϊκός πολιτισμός, οι μετασχηματισμοί και η κυριάρχησή του στην παγκόσμια ιστορία αποτελούν αντικείμενα μακραίωνου επιστημονικού και φιλοσοφικού διαλόγου. Πού δεν θα τον πιάσουμε τώρα!
Τώρα, αξιοποιώ τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και συνεχίζω με το ωραίο μου αυτοκίνητο, κάνοντας μικρές στάσεις, την κάθοδο προς τα Σελήνια.
Στην κεντρική πλατεία του γραφικού παραθαλάσσιου οικισμού δεσπόζει η μεγάλη εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Η χαρακτηριστική αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική του ναού, με το λευκό του φωτός και το μπλε της θάλασσας, ενισχύει τη νησιωτική ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από γνήσιες εικόνες ελληνικού καλοκαιριού. Το νοτιοανατολικό κομμάτι της Σαλαμίνας είναι κατάφυτο και γεμάτο παραλίες και ορμίσκους, όπως στο Μαρούδι, που αποτελεί αγκυροβόλιο μικρών σκαφών και ανερχόμενο τουριστικό προορισμό.
Τα γειτονικά Περιστέρια είναι γνωστά για το σπήλαιο-ησυχαστήριο του τραγικού ποιητή Ευριπίδη, τη νεανική διασκέδαση στην παραλία και το φυσικό ανάγλυφο τους, με τις βραχονησίδες απέναντι να σπάνε τη μονοτονία του γαλάζιου της θάλασσας.
Η Σαλαμίνα από ψηλά, που οι ατέλειες δεν είναι ορατές και τα προβλήματα δεν ακούγονται, είναι θελκτική σαν νύμφη. Ένας υποτιμημένος ασφαλής και φιλικός προορισμός, με εξαιρετικά εύκολη πρόσβαση και αξιόλογο τουριστικό προϊόν, που διεκδικεί –δικαίως- μια θέση στην καρδιά και την ταξιδιωτική μας ατζέντα.
Στο νοτιότερο άκρο του νησιού, ο όρμος Λυκόπουλο στις Κολώνες φιλοξενεί έναν από τους ομορφότερους πέτρινους φάρους της Ελλάδας ο οποίος κάνει πλέον μια δεύτερη καριέρα στο Instagram με φόντο συνήθως τα παιχνιδίσματα του ηλιοβασιλέματος…
