Μια βόλτα στο κέντρο μεταφέρει πάντα την πραγματική ατμόσφαιρα της πόλης
Την Αθήνα την αγαπάς. Οχι γιατί είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Ούτε επειδή είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας. Ενας λόγος να την αγαπήσεις, είναι σίγουρα η ιστορίας της. Στο σήμερα, την αγαπάς για ένα χαρακτηριστικό που δεν το βρίσκεις εύκολα. Εχει προσωπικότητα. Και είναι έντονη.
Βράδυ. Σηκώνοντας το βλέμμα στα ψηλά κτίρια, τα περισσότερα δεν έχουν φώτα. Κλειστά γραφεία ή ξενοίκιαστοι χώροι. Οπου υπάρχουν κατοικίες, ο κόσμος είναι μαζεμένος στο σπίτι του. Λίγοι οι περαστικοί που συναντήσαμε. Λίγα και τα αυτοκίνητα.
Περπατήσαμε σε κάποιους δρόμους του κέντρου. Κάποιοι τους λένε και «απαγορευμένους». Ξεκινήσαμε από την Ομόνοια. Πήραμε την 3η Σεπτεμβρίου. Κατεβήκαμε στη Χαλκοκονδύλη. Πιάσαμε την Αχαρνών. Από επιλογή αφήσαμε το αυτοκίνητο και επιλέξαμε τη συγκοινωνία. Το κάνουμε συχνά. Θέλουμε να νιώσουμε την πόλη. Να τη μυρίσουμε.
Αυτό είναι το Μουσείο της πόλεως των Αθηνών
Από τη στιγμή που δεν υπήρχε κόσμος και αυτοκίνητα, η ησυχία περπατούσε μαζί μας. Τρεις-τέσσερις νεαροί και ένας μετανάστης, που μάλλον σχόλασε από τη δουλειά του, περίμεναν το λεωφορείο σε στάση της 3ης Σεπτεμβρίου. Απέναντι, ένα περίπτερο παρέμενε ανοιχτό για να εξυπηρετήσει τους λίγους, τους… καλούς. Το έδειχνε όχι μόνο με την πραμάτεια του αλλά με το φωτεινό «OPEN».
Λίγο παρακάτω κάποιοι τουρίστες έβγαιναν από το ξενοδοχείο τους. Οχι από αυτό που συναντήσαμε με την ταμπέλα «Ξενοδοχείον Ελλάς». Αυτό έχει κλείσει εδώ και καιρό. Και μαζί του ένα ολόκληρο κεφάλαιο.
Δυο-τρία καταστήματα μόνο για μετανάστες πρόσφεραν ακόμη τις υπηρεσίες τους. Οι ιδιοκτήτες τους μάλλον επέλεγαν να μην κλειστούν στο μικρό διαμέρισμά τους. Δε δικαιολογείται αλλιώς. Δεν υπήρχε ψυχή στα μέρη τους.
Πώς πήρε την ονομασία της η Πλατεία Κλαυθμώνος;
Τι το ωραίο έχουν οι παραπάνω εικόνες; Μια βραδινή περιπλάνηση στην Αθήνα προσφέρει πολλές και διαφορετικές εικόνες. Από το εμπορικό τρίγωνο με τα μπαράκια να παίζουν μουσική μέχρι τις περιοχές που κάποιοι δεν επιθυμούν να περπατούν. Σε συντριπτικό ποσοστό, οι εικόνες που συναντάμε στην Αθήνα είναι αληθινές. Για σκέψου το. Ποιες είναι επιτηδευμένες;
Το Κολωνάκι είναι αυτό που ακριβώς δείχνει. Το ίδιο και οι δρόμοι πίσω από την Αθηνάς. Αληθινή είναι η ατμόσφαιρα στους δρόμους γύρω από το Θησείο. Οπως και στο Μεταξουργείο. Βέβαια, η ομορφιά, όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, είναι υποκειμενική. Τα συγκεκριμένα φωτογραφικά καρέ βγάζουν μέρος της προσωπικότητας της Αθήνας. Μιας πολύπλευρης προσωπικότητας. Κυρίαρχης. Δύσκολα την αμφισβητείς. Γι’ αυτό και την αγαπάμε…
Αθήνα: Η φυγή των Αθηναίων και η τουριστικοποίηση του κέντρου
